Huzur Hakkına Kim Karar Verir? Bir Hikâye
Bazen hayat, düşündüğümüzden daha karmaşık bir hal alır. Özellikle huzurun ne olduğunu ve kimlerin bu huzuru hak ettiğini sorguladığınızda, her şey daha da belirsizleşir. Huzur, çoğumuz için çok önemli bir kavram olsa da, onu kimin hak ettiğine ve nasıl elde edileceğine dair kararsız kalabiliriz. Bugün, huzur hakkını kimlerin ve nasıl belirlediğini anlamanızı sağlayacak bir hikâyeye davet ediyorum sizleri. Beni takip edin, çünkü bu hikâye, herkesin içinde bir parça bulacağı bir yolculuk olacak.
—
Gökhan, sabahın erken saatlerinde ofisinde yalnızdı. Dışarıda sabah ışıkları yavaşça yayılırken, o yine masasında çözmeye çalıştığı problemlerle boğuşuyordu. Her şeyin mükemmel olması gerektiğini düşünüyordu. İşinde başarı, ailesine sağlanan güvenli yaşam, arkadaşlarıyla geçirilen değerli vakit… Gökhan için huzur, bir başarıydı. Başarılı olmalıydı, bu onu huzurlu kılardı. Bütün çözüm odaklı yaklaşımıyla, sorulara cevaplar ararken, içinde bir boşluk hissi vardı.
Öte yandan, Eda, Gökhan’ın hayat arkadaşı, kahve kokusu eşliğinde güne başlıyordu. Onun huzuru, Gökhan’ın mutlu olmasıyla doğru orantılıydı. Eda, her zaman çevresiyle empatik bağlar kuran, her ilişkide denge arayan bir kadındı. Onun huzur anlayışı, duygusal denge, aile içindeki bağlar ve insanların ruh hallerine duyduğu hassasiyettir. Gökhan’la konuşurken, hep ona huzurun ne demek olduğunu anlatır; “Huzur, sadece işte başarılı olmak değil, içinde olduğun anın tadını çıkarabilmektir. İnsanlarla kurduğun derin bağlarda bulursun huzuru,” derdi.
Bir sabah, Gökhan evden erken çıkarken, Eda ona son bir kez daha “İşleri bir kenara bırakıp, biraz da seninle vakit geçirebilir miyiz?” dedi. Gökhan, gözleri hala monitördeydi, o kadar çok iş vardı ki, ancak Eda’nın bakışındaki ısrarı, yüzündeki huzur arayışı, Gökhan’ı zor durumda bırakıyordu.
Gökhan bir yudum kahve içti ve derin bir nefes aldı. “Eda, bir işimi bitireyim, sonra sana vakit ayıracağım. İşlerimi halletmek huzurum olacak,” dedi. Eda, yüzünü ekşitmeden başını salladı ama içinde bir sıkıntı hissetti. Huzurun sadece işteki başarıyla gelmeyeceğini biliyordu. Oysa, onun huzuru, Gökhan’ın yanında güvende ve mutlu olduğunu hissetmekti.
Hikâyenin ilerleyen günlerinde, Eda ve Gökhan, birlikte çok zaman geçirmeye karar verdiler. Gökhan işlerinden birini tamamladıktan sonra, Eda ona, “Bugün sadece seninle, her şeyden uzak bir gün geçirelim” dedi. Gökhan, ilk başta karşı çıkmayı düşündü, ama Eda’nın ne kadar ihtiyacı olduğunu fark etti. Ve gerçekten de, birlikte geçirdikleri o günün sonunda, Gökhan, huzurun sadece başarılı işlerle gelmediğini fark etti. Birbirlerine verdikleri değer, birbirlerinin içsel dünyalarında buldukları anlam, işte o anın huzurunu yaratıyordu.
Ertesi gün, Gökhan’ın aklında sadece bir soru vardı: Huzur hakkına kim karar verir? Kendisi mi, sadece işte başarı ve çözüm arayan bir adam olarak? Yoksa Eda gibi, insanlarla, ilişkilerle ve duygusal bağlarla huzuru bulan biri mi? Ve en önemlisi, aslında huzur hakkını kim belirliyordu?
Gökhan, içsel bir huzura kavuşmuştu, ama bu huzuru elde etmek için sadece işini değil, ilişkilerini de bir dengeye koyması gerektiğini anlamıştı. Eda’nın empatik yaklaşımı, onun bakış açısını değiştirmişti. Huzur hakkı, sadece dışarıdan bir etkiye bağlı değildi; içerideki dengeye ve duygusal bağlara bağlıydı. Huzur hakkına karar veren sadece bireylerin iş yaşamı değil, birlikte kurdukları ilişkiler, birbirlerine gösterdikleri anlayış ve sevgiydi.
—
Peki ya siz? Huzur hakkına kim karar verir? Huzurunuzu belirleyen faktörler neler? Bazen başarı ve çözüm odaklılık yeter mi, yoksa empatik ve ilişkisel bir yaklaşım mı gerekir? Yorumlar kısmında bizlerle bu değerli hikâyeye kendi düşüncelerinizi katın.